Yarın Ne Olmak Adına Bugün Mutsuz Oluyorum?

Bir süredir yoğun bir şekilde 'mutsuz' hissediyorum. Mevsimsel, dönemsel, stresten... Her ne sebepten kendimi böylesine mutsuz hissediyorsam; tek bildiğim buna alışık olmadığım ve kendime yakıştıramadığım. Mutsuzluk mu bu hissettiğim onu da tam bilmiyorum. İçimde hiçbir yere varmayan çabalarımın endişesini barındırıyorum. Hafifletemediğim boşa kürek çekiyormuşum hissi...

Her sabah erkenden kalkıp yapmam gereken onlarca şeyi sıralıyorum. Daha iyi, daha yetenekli bir mühendis olabilmek adına tam anlamıyla sonuçlarını alamadığım şeylerle uğraşıyorum. Ve bu uğraş, beni benden çalıyor.

Yarın ne olmak adına bugün mutsuz oluyorum? Benim tek istediğim bugün de yarın da mutlu olmak değil miydi? Yarınımın endişesini bugünümden hissetmeye başladım. Tıpkı; hepimiz gibi. Yeni çağa, yeni düzene, yeni normale alışmaya çalışırken yolda bir yerlerde kendimi bırakmışım. Biliyorum, kendime mutsuz olabilme, yorulabilme hakkını da vermeliyim. Hatta bazen seçimlerimi, tercihlerimi de sorgulayabilirim. Bu bir süreç, elbette insan hep böyle endişeli, böyle mutsuz hissedemez. Biliyorum geçecektir ve biliyorum yalnız da değilim. Elbet bir yerlerde birileri benimle aynı hisleri paylaşıyor.

Kendi girdabımı yaratana kadar akıntıyı takip ediyorum. Ve tıpkı şarkıda da dediği gibi "Yalnız ölü balıklar akıntıyı takip eder."

Çalış baba çalış her gün Sürün anam sürün her an Boğul ruhum boğul Bir kaşık suya düşmeyi Borç içinde öğrendik yüzmeyi Hayatlarımıza kara sular indi

Sabah sekiz akşam beş Hayallerinle helalleş

...

Sen yazmazsan Ben yazmazsam Değişmez kader keyfekeder Yalnız ölü balıklar akıntıyı takip eder

Bu gece yattığında alarm kurma

---