olur bazen öyle

Sanmayın her daim neşe saçıp tüm olumsuzlukların içinde de pozitif kalabildiğimi. Bazen öyle anlarım oluyor ki; belki de hiç sebep yokken sıkılıyorum her şeyden. Sıkılmak için de sebebe ihtiyaç duyar mısınız ki zaten? Oturduğum evden, her gün giydiğim kıyafetlerden gördüğüm manzaradan ilişki içinde olduğum insanlardan kendimden bile sıkılıyorum bazen. Hiçbir şey yapmadan kimseye bir şey demeden oturayım diyorum. her daim böyle sürecek değil ya az sonra geçer... Hissettiğim o monotonluk duygusundan sıkılıyorum efendim. Her gün aynı muhabbetleri etmekten, ucunu göremediğim ama dünün aynısı olacağını bildiğim günlere başlamaktan sıkılıyorum. Hani olur ya bazen, elinize neyi alsanız ya da ne izlemeye çalışsanız devam etmez, tıkanır... Bir şeyler yapmak istemezsiniz ya hani... Böyle anlatıyorum ama oluyor dimi size de? Bazı duygularımın, hislerimin altında ezildiğimi hissediyorum bazen. Ellerim kollarım bomboş ama bağlı vaziyette oturuyormuşum gibi geliyor...

Şu günlerde kendim için bir şeyler yapıyorum mesela. Yeni kitaplar okumaya, hareket etmeye ve güne erken başlamaya çalışıyorum. Hayal kuruyorum hem de o kadar çok hayal kuruyorum ki... Bir hayale tutunmanızı ne sağlar efendim? Gercekleşebilme ihtimali değil mi? Gerçekleşmiyor, erteleniyor hayallerim... Oysa ne öğrenmiştim ben geçtiğimiz 4 ayda? Hani hiçbir şeyi ertelemeden, aklıma geldiği, hayal ettiğim gibi yaşamaya çalışacaktım? Hani hayallerim plana dönüşsün hayata geçsin diye bıkmadan çabalayacaktım? Oysa şimdi bu yazıyı yayınlamayı bile erteleyerek bir koltukta kıvrılıyorum işte...

20.07.2020