Biraz Uzak Kaldım Ama...

Ne kadar çok yazardım eskiden değil mi, elimden hiç düşmezdi kalemim, yüreğime sığdıramadığım, kimseye dile getiremediğim onca duygu ve düşünceye ev sahipliği yapardı defterlerim. Oysa neredeyse 1 yıldır bomboş bırakmışım bu sayfaları. "Artık daha mı az hissediyorum her şeyi?" diye düşünürken yüreğime sığdıramadığım kırgınlıklarım, dile getiremediğim hüzünlerim olmadığını fark ettim efendim. Büyümüş küçük Semo'muz. Hayatına doğru insanlar almış, yüreğine sığmayan kırgınlıkların yerini; aşkı sevinci, coşkusu almış.

Tüm duygularını onunla hisseden, paylaşan insanlar var artık hayatında. Öyle mesudum ki efendim... Herkesi, her şeyi,duygularımı, hatalarımı, tercihlerimi, insanları olduğu gibi kabullenmeyi, kucaklamayı öğrendim. Kimse hakkında yargılarım, kalıplarım yok artık. Hayatıma son 2 yıldır aldığım kimseyi yargılamadım, beni yargılama hakkı vermedim. Tüm duygularımı yalnızca bana iyi gelen insanlara ve kendime harcadım. Hissettiğim, içime sığdıramadığım ne varsa yazıp; hissettiğim insanlara verdim. "iyi ki" dediğim her şeyi onlarla da paylaştım.

Belki defter sayfalarım boş kaldı ama yüreğim hiç olmadığı kadar sevinç ve huzurla kaplı efendim... Teşekkür ederim hayatıma.

15.03.2020