19'a

Büyürken arkamızda ne çok şey bırakıyoruz değil mi? Hele ben, bir tek kendimi alıp kapıyı çekmişim gibi sanki… Ya da bir saniye, kendimi bile almamış olabilir miyim acaba? Geride kalmış dimi her şey; kapıyı çekip çıkmışım eski hayatımdan…

Özlememişim efendim, özlemiyorum. “Aile gibi olmak” lafının arkasına sığınıp hayatıma müdahale eden, beni hatalarımdan dolayı eleştirip kendi kalıplarına sokmaya çalışan insanları özlemiyorum. Özlemiyorum, kimin ne dediğini umursayıp hayatından insan çıkartamayan halimi. Özlemiyorum, kendini keşfedememiş, hatalarını sahiplenememiş beni. Özlemiyorum gerçek anlamda hiç mutlu olmamışlığımı…

Kendim olmanın dayanılmaz hafifliği var üzerimde. Beni tanıyan, hatalarımla gurur duyan, bana eşlik eden insanlar var hayatımda. Beni ben yapan insanlar… Gerçekten mutlu olmanın nasıl bir his olduğunu iliklerime kadar hissediyorum. Hayatımın amacının ne olduğunu biliyorum, ayaklarımın üzerinde duruyorum ve en güzeli kendi hayatımı kendim yaşıyorum.

Hiç kimseyi yargılamadan ve kimseye yargılama hakkı vermeden. Sevgili 19 bana kendimi keşfetme hakkı tanıdığın, yeni fırsatlar ve yeni hayallere yol açtığın için, inanılmaz anılar biriktirmeme ve her anımı özlemle anımsamama sebep olduğun için minnettarım... Acı tatlı her anım için sana ve hayatıma teşekkür ederim!